هرگز، مرگ یک قناری کوچک که دور از باغ پدری در زندان گلدانهای زیبای تو می میرد، و مدام سررسید ِ سفید ِ دفتر ِ قرمز ِ روزانه اش را خط خطی می کند با "دهنی می شود همیشه دلم... سمت یک لب به روی من بسته... سر سوزن ترا نمی بخشم...حسِّ  نارنجی تبی خسته" تو را گریان نخواهد کرد. وقتی به گلدانت نگاهی انداختم، حتی چندین بار پلک زدم، دیدم که میخک هایی که دور از باغ در زندان گلدانهای زیبای تو مردند هم، می دانند که من تکرار چه واژه هایی هستم. " من به کِلکِ شبانه می مانم.. توی جغرافیای تشویشم... من ترا سَر کشیده ام آن شب... نوک سبز مداد b6 ام" که اکنون بسان "دیوژن" فیلسوف یونانی مرا فانوس بدست در کوچه های شهرم عبور می دهد "که انسانی یابم نه"، بلکه انسانی شوم. که شاید دوباره  برود و برود، بچرخد و بچرخد، تا مستقیم بر سردر منزلت فرود آورد " به یُمن نام رضایت فرود می آیم/ شبیه گردش چشمی که توی غم هایم/ اسیر گشته و اینک مقیم چشمانی ست/ شبی که باب جوادش، هجوم سرمایم...."
گفته بودی که حرفهایم صدادار نبوده اند، اینها که اذیتت نمی کند؟ ها؟ فقط کاش شیمی ِ تجزیه ات را ادامه میدادی تا عنصرهای اصلی را خوب بشناسی تا بفهمی وقتی عنصرهایی با هم ترکیب می شوند، و در هم گم می شوند، می توانند عنصر اصلی را پیدا کنند.


کسی مرا به داشته هایم تلنگر شد..




و من تا خدا را ندیده بودم، بندگی اش را نکردم